Ha lezers!

Een dikke week geleden schreef ik mijn eerste blog vanuit Cambodja, met alle nieuwe indrukken. En nog steeds maken we of horen we elke dag nieuwe dingen. Alleen al alle nieuwe woorden die ik leer bij de taalstudie! Afgelopen maandag zijn we begonnen met de taalstudie: Elke werkdag stappen we rond 10 voor 8 op onze fiets naar de taalschool. Het is een sport om aan de overkant van de drukke weg te komen (we dragen niet voor niets fietshelmen). De taalstudie vind ik pittig! Maar als ik na een paar lessen kan vragen aan een mevrouw bij een groentestalletje hoe duur de mango’s zijn in Khmer, deze vrouw zie glimlachen en ze antwoordt geeft op mijn vraag dan word ik blij. Daarvoor leer ik de taal, om contact te kunnen maken met de lokale bevolking.
Naast bezig te zijn met de taalstudie zijn we de buurt van onze nieuwe woonplek aan het verkennen. We huren een heel mooi huis, genoeg plek voor bezoekers vanuit NL

. Dit huis voelde al snel als een thuis.
Van de week vroegen we op de lokale markt om één knoflook, maar dat was toch wel een hele rare vraag. Uiteindelijk verlieten we de marktkraam met een halve kilo knoflook;) En niet te vergeten langs hoeveel dode en levende vissen we kwamen, varkenssnoeten en levertjes. De geur daarbij kan ik via deze blog niet overbrengen.
Het is leuk om steeds meer mensen te leren kennen. In Phnom Penh werken veel missionarissen en zij regelen veel activiteiten. We zijn eigenlijk wel verbaasd hoeveel westerse mensen je hier ziet en ook hoeveel (internationale) kerken er zijn. Bijzonder om afgelopen zondag hier in Phnom Penh met de internationale gemeente te gedenken dat God Zijn zoon Jezus heeft gezonden naar deze wereld. Aankomende zondag hopen we naar een lokale gemeente te gaan tegenover ons huis. We vinden het belangrijk om de lokale bevolking te leren kennen.

Vorige week ben ik bij een stichting wezen kijken voor een werkplek. Het was goed om te zien hoe deze stichting voor gehandicapten kinderen zorgt. Er komen 25 kinderen per dag voor dagbesteding en er is 1 op 5 begeleiding. Daarnaast geven ze ook ambulante begeleiding. De directeur vertelde vol passie zijn verhaal over deze stichting (Hands of hope). Het is bizar om te horen hoe de lokale bevolking tegen gehandicapten kinderen (en volwassenen) aankijkt. Ze denken dat ze door boze geesten zijn bezeten en zwangere vrouwen lopen daarom vaak om, omdat ze bang zijn dat hun kind ‘besmet’ wordt. Door o.a. voorlichting en het betrekken van scholen bij de gehandicaptenzorg komt er langzamerhand een verandering in het beeld van gehandicapten in Cambodja.
Volgende week hoop ik nog bij een andere stichting te gaan kijken voor werk, deze stichting heet Precious Women Ministery. Zoals u misschien weet komt er in Cambodja veel prostitutie voor. De massagesalons en karaoke bars vertellen ons genoeg, vele van deze zijn bordelen. Het is vreselijk om te lezen dat ook kinderen gedwongen worden om in de prostitutie te werken. Ik lees nu o.a. het boek Vrijheid voor Lihn. Het is goed om te lezen welk kwaad deze kinderen wordt aangedaan en om mijn ogen daar niet voor te sluiten.
De week voordat ik vertrok naar Cambodja kwam er tijdens de verdieping over (kinder-)prostitutie in Cambodja het lied maak ons hart onrustig God in mij naar boven. Een aantal zinnen daarvan wil ik graag met u/jou delen: Stort in ons uw tranen uit. Mensen worden uitgebuit,weggeschopt en opgesloten. Steek in ons uw woede aan om het onrecht te weerstaan! Geef ons moed om op te treden. Laat ons vechten voor de vrede.
Het gekke is dat wij mensen kunnen ‘wennen’ aan onrecht. “Waarom kan ik langs de massagesalons en karaoke bars rijden zonder dat dat me echt raakt?” Terwijl als ik het onrecht mag voelen, is er in mij een verlangen om daar wat tegen te doen. Ik weet dat als je al het onrecht op je zou nemen, je verslagen zou worden door de hoeveelheid, maar we mogen God vragen of hij ons het onrecht wil laten zien in onze omgeving en om deze onrecht te weerstaan. Laten we Jezus daarin volgen! Hij ging juist met de verstotene om!