Lieve webloglezers,

Nu ik deze weblog schrijf is de stroom ‘gewoon’ aan! Laatst was ik namelijk een mail aan het typen en zat er 6 uur tussen het typen en versturen, omdat de stroom voor zolang uit was. Met ons onderbuurmeisje (uit Canada) hebben we gezellig op het balkon gezeten en konden we mee juichen met de buren toen het stroom weer aan ging! Gelukkig valt de stroom niet heel vaak uit, maar is soms lastig als het eten in de vriezer gaat ontdooien en zweten als je (met nog steeds 30 graden) zonder waaier of airco op de bovenste verdieping woont.

En tja wat altijd één van mijn grootste angsten was (in een land als deze) was een slang zien. En dat hij dan ook nog beet… Ja voor de grap hebben we al gezegd dat ik nu wel geslaagd ben voor een buitenlandleven;) Gelukkig deed het helemaal niet zeer, omdat de slang (het was ook maar een kleine) waarschijnlijk meer van mij schrok. Heerlijk dacht ik even in de hangmat te gaan liggen, toen ik voelde dat mijn hand langs een soort van touwtje schaafde. Toen ik achterom keek, bleek dit touwtje een slang te zijn die ‘gevangen’ zat in de hangmat.
Toen dit gebeurde waren we op vrouwenretreat met de organisatie waar Annemiek en ik mee uitgezonden zijn. Het was heerlijk om in een hele mooie omgeving te zijn en met elkaar te genieten. Annemiek en ik zijn heel erg blij met de organisatie! Er is altijd iemand aan wie je je vragen kan stellen, regelmatig eten we met mensen, hebben een conferentie mee mogen maken en worden we ook in deze eindperiode begeleid (door een eindgesprek te hebben). Het is boeiend hoeveel verschillende nationaliteiten er in Phnom Penh zijn. We zijn in ieder geval niet de enige buitenlander in Phnom Penh. En als we behoefte hebben aan lekker westers eten of een goede bak koffie is dat ook allemaal mogelijk, omdat we in de hoofdstad zitten. Toch fijn dat dat er is naast een lokaal eettentje, waar ik laatst met een collegaatje was,waar ik een geslachte hond lag. Toch maar even gevraagd of dat niet in mijn eten zat;)

Het is tof dat de organisatie (medische organisatie one- 2- one), waar Annemieke werkt en de organisatie waar ik werk, gaan samenwerken. Het team waar Annemieke in werkt raakt weleens aan de praat met vrouwen in de sloppenwijk die in een KTV bar werken (plek waar o.a. prostituees werken). Zij zouden dan graag hen willen helpen, maar hebben daar niet de middelen voor. Dus ben ik laatst samen met een collegaatje naar een sloppenwijk gegaan (met team van Annemiek) en kon mijn collega contact met ze leggen en hulpkaartjes uitdelen. Daarnaast heeft one 2 – one ook een kliniek en daar zijn laatst een aantal vrouwen van mijn werk geweest om hun gezondheid te checken. We hopen dat deze samenwerking (tussen beide organisaties) waardevol is!

Ja, de afscheidsfeestjes zijn inmiddels gepland. En als ik door de straten van Phnom Penh fiets besef ik dat ik het nu allemaal nog in me op kan nemen. Geniet ik nog van een gefrituurde banaan die ik langs de weg koop, vertel ik de overbuurman dat ik deze maand naar ‘schrok’ (= thuisland) terug ga, maak ik nog even een foto van een overladen busje, besef ik dat ik van de vrouwen in de shelter ben gaan houden en eten we nog van een heerlijk kokosnoot ijsje met elkaar!
Voor mezelf had ik nog wat dingetjes opgeschreven die ik af wilde maken en dat lijstje wordt ook korter. Afgelopen tijd heb ik een oud-student mogen helpen met het verven van haar nieuwe beautysalonnetje. Deze vrouw heeft drie kinderen, er is geen man die nog met haar samen leeft, en wilde (omdat ze geen inkomen had) weer in een KTV gaan werken. Nu heeft Precious Woman haar een lening gegeven en heeft ze sinds vorige week een eigen beautysalonnetje (en inmiddels al aardig wat klanten gehad!). Ja dit vind ik hele mooie verhalen. Bijzonder was het ook dat we God vroegen om Zijn zegen hierover door met een deel van het team afgelopen dinsdag in het beautysalonnetje voor haar te bidden.

Bedankt weer voor het lezen van mijn blog! Ik hoop hier nog even te genieten en daarna heerlijk naar de mensen van wie ik houd in Nederland!