Lieve weblog lezers!

Met dit warme weer zie ik vrouwen met wollen mutsen op en handschoenen aan. Mensen met hun rug vol rode strepen als ze ziek zijn. Ja, dit zijn dingen waarvan ik eerst niet weet waarom. En ik met grote ogen keek toen een collega vertelde dat ze ziek was en ik rode strepen op haar lichaam zag. Maar langzaam aan weet ik waarom ze dit doen en dat helpt om de cultuur beter te verstaan. Niet bruin willen worden is iets héél belangrijks (vandaar handschoenen aan), de wollen mutsen schijnt gezond te zijn voor de baby bij een zwanger vrouw en de rode strepen is om de pijn te verleggen zodat je je minder ziek voelt.

Drie ochtenden per week help ik op de internationale school het zoontje van het zendelingsgezin. Dit vraagt geduld van mij, omdat ‘leren’ nu eenmaal niet snel gaat. Maar het is gaaf om te zien als hij dingetjes oppikt! En het is waardevol om te zie hoe de internationale school in Cambodja les geeft.

Ik geniet er van dat ik met de Bijbelstudies voor bereiden (voor op de dinsdag en donderdagavond) genoeg creatieve ideeën krijg. Afgelopen week heb ik bijvoorbeeld een avond gedaan over hoe we verstandig met geld om mogen gaan. Veel Khmer mensen geven hun salaris aan het begin van de maand al in de eerste weken uit, waardoor ze krap zitten aan het einde van de maand. We hebben eerst uit het Bijbelboek spreuken een paar verzen gelezen over geld en daarna een balans gemaakt, met hoeveel inkomen en uitgaven je hebt.
Na de Bijbelstudie is er vaak nog tijd om wat te kletsen. Regelmatig ga ik met één van de vrouwen even zitten en oefenen we mijn Khmer en haar Engels. Het is gaaf hoe deze vrouw laatst haar levensverhaal aan mij vertelde door gebruik te maken van wat woorden Engels, Khmer, een plaatje en handen en voeten.

Morgen hopen Annemiek en ik een seminar te geven over gezondheid voor ongeveer twintig vrouwen op mijn werk. We willen beginnen met hoe je zelfbeeld is, dat God je gemaakt heeft. En daarna hoopt Annemiek onder andere te vertellen over wat gezond eten inhoud en hoe bepaalde dingen in ons lichaam werken (financieel mede mogelijk gemaakt door mijn sponsors, dank jullie wel!).

Vorige week mocht ik mee met een collega naar een training in een karaoke bar (een plek waar prostituees werken in Cambodja). Het was mooi om te zien hoe deze vrouwen te horen kregen over hoe je je grenzen aan kan geven op een goede manier. Ik stond toch wel versteld van hoe deze vrouwen leven en werken in deze karaoke bar! Helaas moet Precious Women stoppen met deze trainingen in de karaoke bars, omdat er geen budget meer voor is. Vooral nu ik het gezien heb vind ik dat erg jammer, omdat mijn collega’s iets waardevols mogen meegeven.

Laatst was ik op een middag op mijn werk en er kwam een meisje binnen. En ik dacht: ‘Waar ken ik haar van?’, en opeens schoot het me te binnen. Dat is het meisje van de outreach, waar ik ook op mijn weblog eerder over schreef. Dus ze heeft echt stap genomen om te komen naar Precious Women! Want iemand kan zich iets voornemen, maar het doen is vaak nog een stap verder. Dit maakte me heel blij!

Soms voel ik me machteloos ben alle ellende in dit land, deze stad. Toen kwam dit kinderlied in mij naar boven :

Heer wat kan ik doen
Ik zie een zee van tranen
Van kinderen zonder namen
Door niemand meer genoemd
(Elly&Rikkert Zuiderveld)

Wat een troost om te weten dat God, de Vader alles ziet en in Zijn handen heeft!