Laatste groetjes uit Cambodja!

Lieve vrienden, gemeenteleden, kennissen en familie,

Mijn laatste blog uit Cambodja, en dat wel uit een hotel in Kratie. Annemieke en ik genieten van onze laatste dagen in de schitterende natuur van Cambodja! In Phnom Penh is daar niet heel veel van te zien, maar Cambodja heeft een hele mooie flora en fauna. We hebben genoten/ genieten van een olifantenrit, mooie vlinders, de koelte vanuit de bergen en een duik in het zwembad.

Ja, gek is het: de 9 maanden Cambodja zijn bijna op het einde. Terugkijkend op een bijzonder periode! Niet altijd makkelijk, maar zeker verrijkend en leerzaam.
Het afscheid van mijn werk en het team van de organisatie, waarmee we mee naar Cambodja zijn gegaan, zijn ook achter de rug. Mooie feestjes waren het, met warme woorden en leuke (Khmer;) cadeautjes.
De laatste avond bij de shelter van Precious Women was mooi. Kort heb ik nog verteld dat geloven in Jezus niet altijd makkelijk is, maar wel de moeite waard! Het is namelijk moeilijk voor de Cambodjaanse christen om niet aan de verwachtingen te voldoen van hun niet christelijke familie. Omdat zeker in deze familie/groepscultuur het belangrijk is om wel aan verwachtingen te voldoen. Zo begreep ik bijvoorbeeld dat laatst veel collega’s en cliënten met Pchum Benh(boeddhistisch feest) naar de tempel zijn geweest om te offeren. Nogmaals ik besef dat ik ‘makkelijk’ praten heb, omdat ik in een christelijke omgeving woon. Maar ik hoop dat deze mensen begrijpen dat Jezus om duidelijke keuzes vragen.
Na dit gedeeld te hebben zijn we met elkaar gaan schilderen. Wat heerlijk om met elkaar op een creatieve manier bezig te zijn! En te zien door de tekeningen heen hoe sommige vrouwen hun toekomst zien.

Het leuke aan het afscheidsfeestje bij Precious Women was dat we gingen picknicken met elkaar. Al vroeg in de morgen ging ik met een collega naar de markt. Ik heb nog even heerlijk genoten van alle indrukken van de markt: hoe kokosnootmelk wordt gemaakt, het gespartel van de vissen en het slagers gedeelte. Heerlijk om kip te kopen en daarna wisselgeld terug te krijgen met stukjes rauwe kip er aan, omdat deze mevrouw net de kip nog in stukjes heeft gehakt. Na het marktbezoek zijn we gaan koken en rond 12 uur vertrokken we met het hele team naar de picknickplaats. Ik vind het bijzonder dat het kan om op een gewone doordeweekse dag een afscheidsfeestje te hebben met het hele team. Op deze picknickplaats was ook een volleybalveld. Het was heerlijk om te zien hoe Cambodjanen kunnen genieten van een volleybalspel. Het gaat helemaal niet op de punten, maar om het plezier met elkaar. Dat zijn dingen die ik graag mee wil nemen!

Lieve mensen, ik weet niet goed meer wat ik allemaal nog wil schrijven. Ik hoop u met mijn blogs een indruk te hebben mogen geven van mijn leven hier. Dank u/ jij wel voor het lezen!
Laatst bad een teamlid dit: “Wilt U bij Annemieke en Ilonka zijn, mogen ze van Nederland houden maar met een klein stukje van hun hart van Cambodja”. Ik vond dit erg mooi omschreven.
Ja een stukje zal hier blijven, bijzonder voor de vrouwen van mijn werk, maar ik zie uit naar wat het leven in Nederland mij gaat brengen!

Als de stroom uitvalt en er in het restaurant een geslachte hond ligt

Lieve webloglezers,

Nu ik deze weblog schrijf is de stroom ‘gewoon’ aan! Laatst was ik namelijk een mail aan het typen en zat er 6 uur tussen het typen en versturen, omdat de stroom voor zolang uit was. Met ons onderbuurmeisje (uit Canada) hebben we gezellig op het balkon gezeten en konden we mee juichen met de buren toen het stroom weer aan ging! Gelukkig valt de stroom niet heel vaak uit, maar is soms lastig als het eten in de vriezer gaat ontdooien en zweten als je (met nog steeds 30 graden) zonder waaier of airco op de bovenste verdieping woont.

En tja wat altijd één van mijn grootste angsten was (in een land als deze) was een slang zien. En dat hij dan ook nog beet… Ja voor de grap hebben we al gezegd dat ik nu wel geslaagd ben voor een buitenlandleven;) Gelukkig deed het helemaal niet zeer, omdat de slang (het was ook maar een kleine) waarschijnlijk meer van mij schrok. Heerlijk dacht ik even in de hangmat te gaan liggen, toen ik voelde dat mijn hand langs een soort van touwtje schaafde. Toen ik achterom keek, bleek dit touwtje een slang te zijn die ‘gevangen’ zat in de hangmat.
Toen dit gebeurde waren we op vrouwenretreat met de organisatie waar Annemiek en ik mee uitgezonden zijn. Het was heerlijk om in een hele mooie omgeving te zijn en met elkaar te genieten. Annemiek en ik zijn heel erg blij met de organisatie! Er is altijd iemand aan wie je je vragen kan stellen, regelmatig eten we met mensen, hebben een conferentie mee mogen maken en worden we ook in deze eindperiode begeleid (door een eindgesprek te hebben). Het is boeiend hoeveel verschillende nationaliteiten er in Phnom Penh zijn. We zijn in ieder geval niet de enige buitenlander in Phnom Penh. En als we behoefte hebben aan lekker westers eten of een goede bak koffie is dat ook allemaal mogelijk, omdat we in de hoofdstad zitten. Toch fijn dat dat er is naast een lokaal eettentje, waar ik laatst met een collegaatje was,waar ik een geslachte hond lag. Toch maar even gevraagd of dat niet in mijn eten zat;)

Het is tof dat de organisatie (medische organisatie one- 2- one), waar Annemieke werkt en de organisatie waar ik werk, gaan samenwerken. Het team waar Annemieke in werkt raakt weleens aan de praat met vrouwen in de sloppenwijk die in een KTV bar werken (plek waar o.a. prostituees werken). Zij zouden dan graag hen willen helpen, maar hebben daar niet de middelen voor. Dus ben ik laatst samen met een collegaatje naar een sloppenwijk gegaan (met team van Annemiek) en kon mijn collega contact met ze leggen en hulpkaartjes uitdelen. Daarnaast heeft one 2 – one ook een kliniek en daar zijn laatst een aantal vrouwen van mijn werk geweest om hun gezondheid te checken. We hopen dat deze samenwerking (tussen beide organisaties) waardevol is!

Ja, de afscheidsfeestjes zijn inmiddels gepland. En als ik door de straten van Phnom Penh fiets besef ik dat ik het nu allemaal nog in me op kan nemen. Geniet ik nog van een gefrituurde banaan die ik langs de weg koop, vertel ik de overbuurman dat ik deze maand naar ‘schrok’ (= thuisland) terug ga, maak ik nog even een foto van een overladen busje, besef ik dat ik van de vrouwen in de shelter ben gaan houden en eten we nog van een heerlijk kokosnoot ijsje met elkaar!
Voor mezelf had ik nog wat dingetjes opgeschreven die ik af wilde maken en dat lijstje wordt ook korter. Afgelopen tijd heb ik een oud-student mogen helpen met het verven van haar nieuwe beautysalonnetje. Deze vrouw heeft drie kinderen, er is geen man die nog met haar samen leeft, en wilde (omdat ze geen inkomen had) weer in een KTV gaan werken. Nu heeft Precious Woman haar een lening gegeven en heeft ze sinds vorige week een eigen beautysalonnetje (en inmiddels al aardig wat klanten gehad!). Ja dit vind ik hele mooie verhalen. Bijzonder was het ook dat we God vroegen om Zijn zegen hierover door met een deel van het team afgelopen dinsdag in het beautysalonnetje voor haar te bidden.

Bedankt weer voor het lezen van mijn blog! Ik hoop hier nog even te genieten en daarna heerlijk naar de mensen van wie ik houd in Nederland!

Terug van vakantie

Beste vrienden, familieleden, gemeenteleden en kennissen,

Leuk dat jullie weer mijn weblog lezen! Na een heerlijke vakantie samen met Wim stel ik jullie graag weer op de hoogte van het leven hier in Cambodja.
Wim en ik hebben verschillende plekken gezien in onze vakantie, o.a. Angkor Wat. Een eeuwenoud tempel en paleiscomplex in een mooie groene natuur. Ik merk dat ik kan genieten van heerlijk groen om me heen, omdat dat in Phnom Penh nauwelijks is te vinden. Het was dan ook best even weer wennen om terug te zijn. Samen met Wim heb ik ook mijn werkplek bezocht dan kon het dragen van traditionele bruidskleding (en make-up!) niet bij ontbreken! We vonden het zelf leuk om te dragen, maar de cliënten vonden het niet minder leuk. Na allemaal selfies genomen te hebben (met de vrouwen) kon de warme kleding gelukkig weer uit! Vooral voor Wim een opluchting die al twee uur op mij moest wachten voordat mijn haar en make-up op z’n Khmer’s zat. Als je mee wil genieten, zie de foto’s!

Na mijn vakantie probeer ik weer ritme te vinden in het werken. Het was erg leuk om de vrouwen op mijn werk weer te zien! Gisterenavond na de Bijbelstudie deelde één van de vrouwen dat ze het moeilijk vindt dat haar familie haar niet begrijpt in het geloof. Toen zij dit gedeeld had deelde meer vrouwen dat ze het moeilijk vonden als vrienden of familie hen niet begreep in het geloof in Jezus. Dit was na aanleiding van het lezen van het begin van de bergrede dat Jezus zegt dat we het zout zijn in deze wereld. Ik vroeg daarbij hoe wij het zout kunnen zijn, met daarbij concrete voorbeelden. Ik kon hen bemoedigen dat Jezus zelf zegt: ‘Zalig zijn zij……..’. Maar dan heb ik toch makkelijk praten met mijn eigen christelijke omgeving….. Ik heb de vrouwen ook gezegd dat het belangrijk is om deze ‘pijn’ te delen met christelijke vrienden zodat je elkaar kan bemoedigen. Ik besefte me dat de meeste van deze vrouwen voor het eerst over Jezus horen bij Precious Women, maar heel hun (oude) leefomgeving vaak Jezus niet kent. Ons gebed is dan: ‘Jezus, mogen ze volhouden in U te geloven, houd U ze vast!’

Het werken met Jasper heb ik ook weer opgepakt. Jasper zit na de zomervakantie in een kleinere klas wat voor hem erg fijn is omdat hij dan minder prikkels heeft. Ik blijf Logan thuis helpen en op woensdagen met zwemles. Het is leuk om te merken hoe Jasper zich ontwikkelt en hoe hij met dingen bezig kan zijn. Zo vertelde hij mij, toen we een rondje aan het fietsen waren en huisdieren zagen dat konijnen broers hebben en honden zussen. Eigenlijk is het hilarisch soms dat ik met mijn niet al te grote Engelse woordenschat juist met Jasper werk. Jasper heeft waarschijnlijk hyperlexia (dit wijst uit meerdere dingen, maar hij is nog te jong om dit te kunnen diagnosticeren) dat wil zeggen dat hij geobsedeerd is door woorden en letters. Hij maakt dan ook zijn eigen woorden, ik weet soms niet of een woord nu echt bestaat te ja of te nee. Gelukkig kom ik er meestal wel uit. De ouders van Jasper zijn erg vriendelijke mensen, zo ben ik elke maandagavond welkom voor diner! Dit doe ik dan ook regelmatig. Het is bijzonder om mee te krijgen hoe zij het geloof in Jezus aan hun kinderen over brengen door met elkaar na het eten devotion te houden.

Nu ik deze weblog schrijf ben ik nog voor 8,5 week in Cambodja. Aan de ene kant is het nog een aantal weken investeren en aan de andere kant ook al dingen afbouwen. En denken aan het terug zijn in Nederland. Ik ben ook bezig met het zoeken naar een baan in Nederland. Dus mocht u nog een leuke vacature zien, stel me op de hoogte!

Nu ik dit schrijf is het woensdagochtend en tijd om naar het werk te gaan! Veel liefs uit Cambodja

Spetter regen hier en klodder verf daar

Hallo webloglezer!

Nu ik deze blog schrijf is het regenseizoen toch echt begonnen! Van het weekend toen ik op het werk was (ik werk twee weekenden in de maand op zaterdagavond tot zondagmiddag uit de kerk) was het erg hard het regenen. Heel de benedenverdieping liep onder water! We hebben snel alle meubels en spullen omhoog gezet zover dat allemaal mogelijk was. Daarna hebben we met elkaar in de slaapzaal ons diner gegeten. De volgende ochtend hebben ze alles schoongemaakt en heb ik ondertussen pannenkoeken gebakken (vinden ze erg lekker!). Nu loopt in Cambodja wel vaker je huis onder water begreep ik, maar Precious Women zit nog maar een half jaar in dit gebouw dus wist niet dat het hier zo onder liep. Dus voor de volgende regenbui staan hoop ik laptops en papieren veilig opgeborgen.

De laatste weken behandelen we op donderdagavonden verhalen uit het oude testament, omdat voor de meeste vrouwen de hele Bijbel nieuw is. We zijn begonnen met Adam en Eva en nu inmiddels bij Abraham. Ik maak gebruik van platen die ik ook regelmatig opnieuw laat zien, omdat herhaling erg belangrijk is. Laatst had ik een quiz gemaakt over de Bijbelverhalen met als beloning stroopwafeltjes. Op diezelfde avond heb ik van twee vrouwen vis leren bakken wat we daarna lekker met elkaar hebben opgegeten. Ja, dat zijn bijzondere momenten. Dat besef ik ook als één van de vrouwen nog voor het slapen gaan nog even een arm om me heen slaat. Dat heb ik zelf ook nodig!
Wat mij ook steeds meer op begint te vallen is dat het team niet alleen collega’s zijn, maar ook vrienden van elkaar. Regelmatig met elkaar uit eten en zo werden we laatst uitgenodigd voor de verjaardag van het zoontje van de directeur.
De directeur en nog een collega sliepen laatst ook op het kantoor, en ze vroegen of ik bij hen kwam slapen. Lag ik daar tussen de directeur en mijn collega in, bedacht dat dat in Nederland toch niet zo snel zou gebeuren.

Een tijdje geleden ben ik twee ochtenden met Annemiek mee geweest naar haar werk. Het was allereerst leuk om te zien waar Annemiek nu precies werkt en haar collega’s te ontmoeten. Maar ook ‘goed’ om te zien hoe mensen in de sloppenwijken leven. Ik bedoel ‘goed’ in de zin om de realiteit onder ogen te komen. In Phnom Penh (en in eigenlijk alle derde wereldlanden) is het verschil tussen rijk en arm en groot. Er rijden hier dikke auto’s rond, maar ook veel mensen lopen met een kar allemaal blikjes en flesje te verzamelen wat ze voor een paar cent in kunnen wisselen bij een recycle- plaats. Wat me vooral opviel aan de sloppenwijken is dat het niet alleen arm is, maar ook rommelig. En de mensen wonen er heel dicht op elkaar. Dus geen wonder dat er ook veel ruzies ontstaan. Ik genoot er van om wat te kunnen helpen met haren en handen te wassen van de kids.

Bij Precious Women is een nieuwe sociaal werker begonnen, zij voert onder andere één op één gesprekken met de cliënten. Ik mocht laatst bij een gesprek observeren, het was om te zien hoe de hulpverlener dit gesprek voerde. Toen ik in de gespreksruimte zat zag ik dat de muren er vies uit zagen. En ik houd er van om (ook) praktisch bezig te zijn, dus ben ik vorige week begonnen met verven. Er is gekozen voor de frisse kleur groen en we hebben ook mooie vlinders op de muur gemaakt. Ik denk dat ongeveer zes verschillende mensen me uiteindelijk hebben geholpen. Het is leuk om te zien hoe enthousiast zij er ook van werden. Voor dat deze gespreksruimte helemaal klaar had vroeg één van mijn collega’s of ze de verf mee mocht nemen. Toen ik even later ging kijken wat ze aan het doen waren zag ik dat bijna alle studenten en collega’s bezig waren met de praktijk ruimte (van de beautysalonopleiding) te schilderen. Zonder eerst alles af te plakken of kranten neer te leggen. Niet dat ik heel netjes ben met schilderen, maar ik moest toch wel mijn commentaar hard inhouden. Maar ook deze ruimte ziet er weer fris uit (misschien niet helemaal hoe ik zou willen, maar ik moet vooral onthouden dat ik te gast ben;).
De komende week hoop ik nog wat verder te gaan schilderen en leef ik erg toe naar de komst van mijn vriend Wim, aanstaande zaterdag! Ik hoop dan zelf ook voor twee en halve week vakantie te hebben. Ik zie er naar uit om hem mijn leefomgeving te kunnen laten zien en samen andere plekken te kunnen bezoeken. Gisteren was ik trouwens even op een reisbureau, kreeg ik van een medewerker een klein gekookt eitje aangeboden. Het bleek uiteindelijk een eitje van een kwakkel te zijn. Eerst heb ik beleefd gezegd dat ik het niet kon eten, maar ze bleef zeggen dat ik het toch echt moest eten. Nou ja toch maar proberen dan, en het smaakt eigenlijk gewoon naar ei

Het went , maar toch eigenlijk ook weer niet

Lieve webloglezer,

De titel van deze weblog zegt misschien al genoeg? Inmiddels ‘wonen’ Annemiek en ik nu bijna een halfjaar in Cambodja. Aan de ene kant verbaast dat ons. Maar aan de andere kant leven we ook zo per dag, en vraagt het leven hier op een andere manier energie dat het ook weer niet verbaast.
Ik sta soms verstelt van hoe ik toch al een beetje conversaties in het khmer kan hebben. Hoewel ik ze nog lang niet allemaal begrijp! Zo was ik laatst op de markt aan het wachten op mijn beurt. En een mevrouw stond wat te wijzen naar iets en zei in het khmer ‘cow’ en ik dacht dat ze rundvlees bedoelde, maar ik zag het niet liggen. Na wat rondkijken en glimlachen begreep ik het uiteindelijk: het woord ‘cow’ is namelijk ook broek (alleen met een andere klank uitgesproken). Ze wilde aan me vertellen dat ze mijn broek mooi vond. Trouwens ik schrijf wel dat ik aan het wachten was op mijn beurt op de markt, maar dat kennen ze hier niet echt. Iedereen wordt door elkaar heen geholpen, dus je moet je er zelf ook maar een beetje tussen proppen. Ja een beetje assertief zijn is wel handig hier. Hoewel laatst kwam ik op een kantoor van een energiemaatschappij, om een rekening te betalen, en de meneer voor mij moest maar even aan de kant want er kwam een blanke binnen. Tja dat hoeft nou ook weer niet.
Door mijn Nederlandse ogen blijft het gek om hier aan het verkeer deel te nemen met andere verkeersregels. Maar volgens mij ken de ik de verkeersregels nu aardig, namelijk: wie het groots of snelst is mag als eerst (dus als fietser heb ik vaak pech) of je maakt even oogcontact en je weet op één of andere manier wie er als eerste mag.

Deze maand ben ik met mijn laatste maand taalstudie bezig, welgeteld heb ik nog vier lessen. Ik heb het idee dat het nu een goede tijd is om af te sluiten. Toch is het ergens ook weer jammer, omdat ik op deze taalschool ook van alles kan vragen over cultuur en ik ook meer persoonlijke conversaties kan hebben.
Aan het eind van deze maand hopen Annemiek en ik een verdieping naar boven te gaan verhuizen. Wij huren dit huis van de organisatie en nu komt op de begane grond een gezin wonen met twee kleine kinderen. Boven is het een stuk kleiner, maar nog steeds prima voor ons.

Vorige maand hebben zes vrouwen hun diploma gehaald voor de beautysalonopleiding. We hebben een mooi feestje gehad waarin duidelijk ook liefde te zien was tussen ouders en hun kinderen, vond ik erg bemoedigend om te zien! Een aantal van deze vrouwen woonde ook in de shelter. Zij hebben nu ook afscheid genomen en zijn nu aan het werk of nog op zoek naar werk. Ik merk dat je toch een band met ze hebt gekregen en dat ik ze ook mis. Zo was het ook erg leuk om van de week even een kort telefoongesprekje te kunnen hebben met één van de vrouwen. Nu met een aantal nieuwe vrouwen in de shelter, moet iedereen weer even zoeken naar zijn plekje. En heb ik ook het gevoel dat ik weer opnieuw begin met relaties op te bouwen. Nu kunnen Khmer mensen heel goed niks doen, dus soms ‘hang’ ik er ook een beetje bij. Maar toch lijken deze ‘hang’ momenten ook nuttig te zijn want dan ontstaan er juist mooie gesprekken.
Laatst hadden we een Bijbelstudie over de namen van Jezus en ontdekte ik dat Jezus is het brood in een Khmer Bijbel vertaalt wordt met Jezus is voedsel. Want Khmer mensen hebben niet veel met brood, dus spreekt het ook niet tot hun verbeelding. Vond dit een verrassende ontdekking!
Tijdens de kantooruurtjes probeer ik me nuttig te maken door mee te denken hoe we meer klanten kunnen trekken naar de beautysalon en ben ik bezig met het maken van een begeleidingsmethode. Ja merk dat ik het lastig blijf vinden om met mijn Nederlandse ‘workaholic’ me aan te passen. Dingen lopen hier gewoon altijd anders en voor mijn gevoel trager. Zo was een bijeenkomst vorige week nog gepland voor vandaag en van de week was hij opeens gepland voor morgen. Maar ik zie uit naar deze bijeenkomst! We hopen een gezellige middag te hebben morgen met ongeveer 40 vrouwen uit karaoke bars en op deze middag zal ook het Evangelie gedeeld worden. Bid u mee dat het gezegd wordt?

Preang potie po= God bless you!

Familieassessment op het platteland

Lieve webloglezer,

Nu ik deze weblog schrijf ben ik op de helft van de tijd dat ik in Cambodja woon. En dingen vallen steeds meer op zijn plaats, soms voelt het als een puzzel in mijn hoofd. Telkens komt er weer een stukje bij over het verstaan van de cultuur, de taal, het probleem van armoede en de prostitutie. Het is fijn om steeds meer de achtergrond van dingen te begrijpen. Zoals dat vrouwen in de prostitutie gaan werken vooral familie gerelateerd is. De moeder heeft het leven gegeven aan de dochter, dus de dochter moet/wil wat terug doen is een gedachten in deze cultuur. En dat doet ze in de vorm van het financieel onderhouden van haar familie. En voor een jonge vrouw is in de prostitutie werken een voor de hand liggende optie. De laatste tijd kwamen er ook ‘automatisch’ vragen bij mij op waarom er niet wat gedaan wordt aan de kern van dit probleem. Zoals preventie bieden voor deze vrouwen of een gesprek/ relatie opbouwen met de prostitueebezoeker. Gelukkig weet ik dat er organisatie zijn die dat doen! Mijn leraar van de taalschool vertelde bijvoorbeeld dat hij op een christelijk kamp was geweest met als thema hoe je een goede man kan zijn. En Precious Women Ministry (de organisatie waar ik mee werk) vangt ook vrouwen op die makkelijk een slachtoffer kunnen worden.

In de voorgaande weblogs schreef ik over een vrouw die we ontmoet hadden in een Beergarden(een restaurant waar prostituees werken) en dat ze naar Precious Women toegekomen was. Zij was een serveerster in een omgeving waar prostituees werken. Deze vrouw woont inmiddels in de shelter en gisteren heb ik haar familie ontmoet! Gisteren ben ik met haar en collega’s naar het platteland gegaan voor een familisieassessment. Een familieassessment is een intakegesprek om de familie bij de hulpverlening te betrekken. De sociaal werker stelt allerlei vragen aan de familie over onder andere de familieomstandigheden en vraagt toestemming aan de ouders om hun dochters te begeleiden. Dat is belangrijk omdat namelijk het financiële support van hun dochter stopt. Het was heel boeiend om dit familieassesment te zien! De kippen en varkens liepen rond en er zaten ongeveer 30 (ja u leest het goed) familieleden bij. En natuurlijk het dorpshoofd. Ik moest denken aan een intakegesprek in Nederland:deur dicht, liefst geen kinderen (want die leiden af) hoogstens twee of drie familieleden,nou ja in ieder geval zo privé mogelijk.
Vorige week had ik een Bijbelstudie voorbereid uit Spreuken (het Bijbelboek wat we elke dinsdag behandelen) maar ik besefte me dat deze nieuwe vrouw niet bekend is met het christelijk geloof. Daarom heb ik aan de vrouwen die al langer in de shelter wonen gevraagd om de basisbegrippen uit te leggen: Bijbel, kruis, Jezus. Soms wens ik dat ik vloeiend Khmer kan spreken en veel kan uitleggen, maar ik hoop dat door mijn gestuntel heen dingen toch in het hart van de vrouwen mogen wortelen.
Het is triest dat vorige week één van de vrouwen van de shelter voor een avond naar een verjaardag ging en naar een week pas weer terugkwam. Waarschijnlijk is ze voor een week wezen werken als prostituee, omdat ze geld nodig had. Heel erg, maar ergens ook zo begrijpelijk dat ze voor haar familie en kindje (die bij haar familie woon) wilt zorgen.
Regelmatig hoor ik van de medewerkers van Precious Women hoe zwaar ze het werk vinden. Wilt u bidden voor professionaliteit, geduld en boven alles de liefde van Jezus voor de vrouwen?

Ik wil nog met u delen dat Precious Women Ministry opzoek is naar ander huis voor de shelter. Daar is nog 3000 dollar voor nodig. Mocht u meer informatie willen weten, zie de website: http://preciouswomenministry.org/

De internationale school, waar ik de jongen van het zendelingsgezin begeleid heeft nu zomervakantie. Om toch structuur te hebben in deze zomerperiode gaat hij naar een andere school. Ik hoop hem drie ochtenden per week daar te helpen en daarnaast nog een middag thuis.

Het is heerlijk dat de warmte afneemt, de warmste tijd ligt achter ons. Annemieke zei vanochtend verbaast tegen mij: ‘Je zit hier in huis en je hebt geen ventilator aan!’ En we konden vandaag gewoon op de bank zitten zonder te zweten.
Aankomende zaterdag hopen twee vriendinnen uit Nederland te komen, ik zie er naar uit!

Een hartelijke groet uit Phnom Penh, Ilonka

Vrouwen met wollen musten op en handschoenen aan

Lieve weblog lezers!

Met dit warme weer zie ik vrouwen met wollen mutsen op en handschoenen aan. Mensen met hun rug vol rode strepen als ze ziek zijn. Ja, dit zijn dingen waarvan ik eerst niet weet waarom. En ik met grote ogen keek toen een collega vertelde dat ze ziek was en ik rode strepen op haar lichaam zag. Maar langzaam aan weet ik waarom ze dit doen en dat helpt om de cultuur beter te verstaan. Niet bruin willen worden is iets héél belangrijks (vandaar handschoenen aan), de wollen mutsen schijnt gezond te zijn voor de baby bij een zwanger vrouw en de rode strepen is om de pijn te verleggen zodat je je minder ziek voelt.

Drie ochtenden per week help ik op de internationale school het zoontje van het zendelingsgezin. Dit vraagt geduld van mij, omdat ‘leren’ nu eenmaal niet snel gaat. Maar het is gaaf om te zien als hij dingetjes oppikt! En het is waardevol om te zie hoe de internationale school in Cambodja les geeft.

Ik geniet er van dat ik met de Bijbelstudies voor bereiden (voor op de dinsdag en donderdagavond) genoeg creatieve ideeën krijg. Afgelopen week heb ik bijvoorbeeld een avond gedaan over hoe we verstandig met geld om mogen gaan. Veel Khmer mensen geven hun salaris aan het begin van de maand al in de eerste weken uit, waardoor ze krap zitten aan het einde van de maand. We hebben eerst uit het Bijbelboek spreuken een paar verzen gelezen over geld en daarna een balans gemaakt, met hoeveel inkomen en uitgaven je hebt.
Na de Bijbelstudie is er vaak nog tijd om wat te kletsen. Regelmatig ga ik met één van de vrouwen even zitten en oefenen we mijn Khmer en haar Engels. Het is gaaf hoe deze vrouw laatst haar levensverhaal aan mij vertelde door gebruik te maken van wat woorden Engels, Khmer, een plaatje en handen en voeten.

Morgen hopen Annemiek en ik een seminar te geven over gezondheid voor ongeveer twintig vrouwen op mijn werk. We willen beginnen met hoe je zelfbeeld is, dat God je gemaakt heeft. En daarna hoopt Annemiek onder andere te vertellen over wat gezond eten inhoud en hoe bepaalde dingen in ons lichaam werken (financieel mede mogelijk gemaakt door mijn sponsors, dank jullie wel!).

Vorige week mocht ik mee met een collega naar een training in een karaoke bar (een plek waar prostituees werken in Cambodja). Het was mooi om te zien hoe deze vrouwen te horen kregen over hoe je je grenzen aan kan geven op een goede manier. Ik stond toch wel versteld van hoe deze vrouwen leven en werken in deze karaoke bar! Helaas moet Precious Women stoppen met deze trainingen in de karaoke bars, omdat er geen budget meer voor is. Vooral nu ik het gezien heb vind ik dat erg jammer, omdat mijn collega’s iets waardevols mogen meegeven.

Laatst was ik op een middag op mijn werk en er kwam een meisje binnen. En ik dacht: ‘Waar ken ik haar van?’, en opeens schoot het me te binnen. Dat is het meisje van de outreach, waar ik ook op mijn weblog eerder over schreef. Dus ze heeft echt stap genomen om te komen naar Precious Women! Want iemand kan zich iets voornemen, maar het doen is vaak nog een stap verder. Dit maakte me heel blij!

Soms voel ik me machteloos ben alle ellende in dit land, deze stad. Toen kwam dit kinderlied in mij naar boven :

Heer wat kan ik doen
Ik zie een zee van tranen
Van kinderen zonder namen
Door niemand meer genoemd
(Elly&Rikkert Zuiderveld)

Wat een troost om te weten dat God, de Vader alles ziet en in Zijn handen heeft!

Khmer bruiloft en Khmer New Year

Lieve weblog lezers,

Na een aantal weken hoor ik vanuit Nederland wat vragen naar mijn weblog en dan denk ik zelf ook van nu is het weer tijd voor een nieuwe update op mijn weblog. En na het vieren van Khmer New Year en een traditionele Khmer bruiloft te hebben meegemaakt, kan ik ook weer genoeg delen. Ik maak in een korte tijd (bijna drie maanden dat ik hier nu ben) veel nieuwe dingen mee. Maar ik besef dat het leven in Nederland ook door gaat. En dat je mooie dingen meemaakt en misschien ook verdrietige. Ik hoop dat je alles met God, de Schepper van het Leven deelt.

De afgelopen week hebben Annemiek en ik vakantie gehad, omdat het hier Khmer New Year was. Dat houdt in dat het in de normaal zo drukke stad Phnom Penh rustig is (omdat de meeste mensen op bezoek gaan bij familie, en die wonen op het platteland). En zoals je inmiddels wel door hebt is dat niet normaal. Dus dat was voor Annemiek en mij gewoon soort van genieten. Maar ook wel oppassen in het verkeer, want nu het rustig was kon iedereen natuurlijk ook drie keer zo hard rijden. Wij hebben ook Khmer New Year gevierd met de taalschool. We hebben families ontmoet om onze Khmer te kunnen oefenen. Terwijl leraren toekeken vroegen wij: ‘Wat gaat u met Khmer New Year doen?’, ‘Welke spelen gaat u spelen?’ en ‘ Wat gaat u eten?’. Dat voelde soms wat onnatuurlijk, maar was ook leuk om mensen te ontmoeten op het platteland en met ze te kunnen spreken. Wij hebben de traditionele spelletjes gespeeld. Aan het einde van de dag zat iedereen onder de witte babypoeder, dat is een traditie hier met Khmer New Year. Inmiddels weten Annemiek en ik ook hoe de traditionele Khmer danspassen er uit zien, of we het ook kunnen is een ander verhaal.
In onze vakantie zijn we naar een eiland geweest waar we konden zwemmen in de Mekong, hebben we ons huis een schoonmaakbeurt gegeven en lekker uitgerust.
Ik heb nog niet verteld wat voor een werk Annemieke doet, wat denk ik wel leuk is om te weten. Annemieke werkt vijf dagen per week bij 1 to 1, dat is een mobiele kliniek die naar de sloppenwijken gaat. Annemiek helpt met het voedselproject en in het medische team.

Afgelopen weekend heb ik een bruiloft mogen meemaken op het platteland van één van mijn collega’s. Dat was slapen in een houten huisje op een stromatje, geen stromend water en welgeteld vier verschillende insecten/dieren gezien in de badkamer. Het was gaaf om te zien hoe de lokale bevolking leeft, het is toch heel anders dan de stad.
Een bruiloft in Cambodja wordt meestal gehouden bij het ouderlijk huis van de bruid, daar wordt een tent neergezet. Tijdens het diner gooit iedereen het afval naast zich neer en kinderen zijn op zoek naar alle blikjes (omdat blikjes gerecycled worden en geld opleveren). Wat voelt dat onnatuurlijk om alles gewoon naast je neer te gooien! De volgende ochtend hadden we ontbijt voor ons vertrek naar de stad met het bruidspaar en zag ik een vuurtje met het afval van de avond daarvoor.
De bruid kleedt zich minstens zeven keer om op haar bruiloft. De bruiloft bestaat uit veel gebruiken waar ik zelf nog achter moet komen wat deze precies betekenen. En voor de bruiloftsgasten is het veel zitten, eten, dansen en omkleden. Ik stond verbaasd hoeveel vrouwen make-up op hun gezicht doen om witter te lijken.
Wat we misschien in Nederland ook wel in kunnen voeren is dat er bij de trouwkaart een voorgedrukte envelop zit met je naam er op. Het is de bedoeling dat je in deze envelop geld doet, als je deze envelop afgeeft op de bruiloft wordt er opgeschreven hoeveel geld je hebt gegeven. Zo kan het bruidspaar precies zien hoeveel je hebt gegeven en eventueel hetzelfde bedrag geven aan de bruiloftsgast als hij of zij gaat trouwen;)

Ongeveer twee weken geleden ben ik voor het eerst mee op outreach geweest met mijn werk. Dat hield in dat ik samen met twee collega’s naar een beer garden ging op een vrijdagavond. Deze beer garden is een restaurant met afgezette zitplaatsen. Prostituees lopen rond in deze beer garden om zich als het ware aan te bieden aan (mannelijke) klanten. Ik had met mijn collega’s een diner en op een gegeven moment kwam er een prostituee bij zitten en daar hadden mijn collega’s een praatje mee. Mijn collega’s stelde vragen aan haar over haar achtergrond. Op een gegeven moment hopen ze dan op een gesprek te komen over haar werk en over de mogelijkheid om haar leven te veranderen. Deze avond hebben mijn collega’s een gesprek gehad met de serveerster van deze beer garden. Mijn collega zei tegen mij (toen de serveerster even weg was) dat ze merkte dat God een deur aan het openen was. Mijn collega’s hebben uiteindelijk met dit meisje nummers uitgewisseld en ze hoopt één deze dagen naar het kantoor van Precious Women te komen om een gesprek te hebben over de beautysalon opleiding.
Ik heb zelf deze avond vooral geobserveerd wat er allemaal gebeurd. Ik besefte ook dat je de taal en ook de Khmer cultuur beter moet kunnen verstaan om dit werk te kunnen doen. En ik besef ook als ik ‘meega’ dat ik de bewogenheid van Jezus nodig heb ik mijn hart!

Vorige week hebben we tijdens een Bijbelstudie in de shelter geschilderd wie Jezus voor ons is. Het was een bijzondere avond, om met elkaar op een creatieve manier bezig te zijn. Ik heb gezien en gehoord dat het geloof van sommige vrouwen diep zit. Eén van de vrouwen in de shelter heeft geen contact met haar familie vanaf kind af aan en zei liet door haar schilderij zien dat ze bij Jezus mag horen, dat dat voor haar als een Thuis mag zijn.

Naast alle mooie en interessante dingen die ik hier mag meemaken is het niet altijd makkelijk om hier te zijn, ver weg van mensen van wie ik houd. En het is soms lastig dat ik niet altijd weet wat er in mijn werk van mijn verwacht wordt of hoe ik me moet uitdrukken in het Engels of Khmer.
Ik merk dat mijn beeld van zendingswerkers wordt bijgesteld. Ik had voorheen een beeld dat zendelingen altijd nuttig bezig zijn. Maar dat zou geen mens volhouden, dat vraagt God ook niet. Hij wil dat we met Hem leven en of we nu aan het werk zijn of ergens koffie drinken doe alles tot Zijn eer! Dat is iets wat ik steeds meer mag leren.

Tot slot nog een grappig iets. Ik zat laatst in de bus met Annemiek, en ik ‘voelde’ dat er mensen naar mij aan het kijken waren. Toen ik me omdraaide zeiden ze dat ze mijn neus mooi vonden

Lieve groetjes uit Phnom Penh,
Ilonka